شهاب الدین شرف الادباء بن اسماعیل ترمذی، شاعر مشهور ایرانی در قرن ششم هجری است. اصل وی از ترمذ بود و شاعری وی هم در آن شهر شروع شد ولی بعدها در نواحی دیگر مانند مرو و بلخ و خوارزم، روزگار گذرانید و به مداحی سنجر اختصاص یافت. وقتی سنجر او را به رسالت نزد اتسز خوارزمشاه فرستاد، او چندی در خوارزم ماند و اتسز را مدح گفت. اتسز توطئه‏ای برای قتل سنجر ترتیب داده بود، صابر از آن آگاه شده و به وسیله‏ای سنجر را مطلع کرد و نقشه‏ی اتسز باطل گردید و او ادیب را در جیحون انداخت. قتل صابر بین سال‏های 538 تا 542 ه. ق صورت گرفته است. دیوان او غزلها و تغزلهای لطیف بسیار دارد.

به کربلا چو دهان حسین از او بچشید
همی دهند زبانها یزید را دشنام

مشکل دل، ارچه عهد تو بشکست روزگار
کی داشت عهد نیک بر اهل زمین، زمن؟

دانی که بر علی و حسین و حسن چه کرد
عهد بد زمانه، چه در سر، چه در علن؟

هجران تو دشت کربلا بود
زو حصه‏ی من همه بلا شد

وز خون دو دیده، رویم اینک
چون حلق شهید کربلا شد